Als je mij nu tegen komt in een lunchroom, dan zul je in eerste instantie niet zien dat er iets is. Kom je gezellig met me lunchen en tegenover me zitten, dan zie je dat ik een flesje met een rietje heb besteld. Vervolgens zal ik je vragen of je mijn broodje door wil snijden zodat ik hem alleen maar met een vork hoef op te prikken. We praten honderduit, maar als ik even naar de wc moet sta ik stijfjes op en loop ik wat wiebelig naar de toilet. Waarschijnlijk heb ik van tevoren al gechecked of deze zonder trap te bereiken is en het liefst heb ik een gehandicapten toilet omdat daar het slot van de deur makkelijk te bedienen is. Na een heerlijke lunch ben ik blij dat we tegenwoordig contactloos kunnen betalen, dit scheelt me weer een wandeling en het intoetsen van mijn pincode. Gelukkig is de lunchroom ruim opgezet zodat mijn scootmobiel in de buurt staat. Wat fijn dat deze zaak drempel vrij is! Ik rij naar buiten om op de afgesproken plaats te wachten op mijn Deeltaxi. Op weg naar huis stuur ik nog een appje naar je: was gezellig doen we snel nog een keer!

Ondanks mijn beperkingen spreek ik graag buiten de deur af, gewoon een onderdeel uitmaken van de samenleving. Wat fijn dat er dan allerlei instanties zijn die mijn dag wat makkelijker maken. Zo voelde ik me bijna een VIP op festival Rock Werchter, dankzij de vrijwilligers organisatie Inter-events. Parkeer ik met een grote glimlach vooraan bij de Efteling en rij ik met mijn abonnement, gelamineerde faciliteitenkaart en mijn speciale plattegrond (waarop staat waar ik makkelijk kan rijden met een rolstoel) vrolijk naar binnen met mijn gezin.

Ik hoop dat ik door mijn verhaal te vertellen ook andere evenementen, organisaties en horecagelegenheden kan inspireren om ook aan mensen met een beperking te denken.

Ps 20 augustus ligt de nieuwe Ouders van Nu in de winkel met een stralend gezin 🙂