Als je in de ALS-achtbaan stapt, weet je niet hoe lang je rit duurt. Inmiddels kan ik na drie jaar zeggen dat het eerste jaar een achtbaan was, maar dat ik daarna ben overgestapt op een rustige trein. Er verandert altijd iets in mijn lichaam, maar dat zie je niet aan de buitenkant. Mijn scootje is inmiddels een bekende gast, maar binnenkort komt er een nieuw voertuig bij: een elektrische rolstoel! Het is wel een grote drempel en het heeft even geduurd voordat ik hem wilde bestellen. Superfijn dat het team van hulpverleners van mijn revalidatiecentrum niks heeft opgedrongen. Het voelt gewoon zo definitief en met name hoe andere mensen dan naar mij kijken. Ik wil geen medelijden, ik wil gewoon gewoon zijn, maar dan op wielen!

Naast nieuwe attributen maken we gelukkig ook nieuwe mijlpalen mee. Zo was in januari het moment daar, ons zoontje mocht voor het eerst naar school! Natuurlijk moest ik even een traantje wegpinken, maar ik was zo trots op hem, hoe hij over het schoolplein naar je toe rent na een dag school. Geweldig!

Mijn nieuwe baan als schoolpleinmoeder neem ik natuurlijk uiterst serieus. En ik ben klaar met mijn blog. Tijd om hem uit te printen en in mijn bewaarkist te stoppen voor later.

Oja, ik heb in januari nog een interview en fotoshoot gehad. In april sta ik in het tijdschrift LINDA!

Es mi vida y me gusta! xlili