ALS je de afgelopen weken het nieuws hebt gezien, dan zul je zeker hebben meegekregen dat Fernando Riksen na een keiharde strijd van 6 jaar zich gewonnen heeft moeten geven aan de ziekte ALS. Hij laat een partner en een jong dochtertje achter. Natuurlijk doet dit nieuws wat met me. Ik kijk aandachtig naar de oude beelden en zie vooral herkenbare dingen. Bij zijn laatste benefietwedstrijd kon hij niet meer met zijn handen zwaaien en klappen. Hij overschatte zichzelf bij de aftrap, hij kon nog wel trappen, maar verloor daarna zijn balans en viel achterover. Ook zijn mondhoeken trekken omlaag als de emotie hem teveel wordt, waardoor hij niet uit zijn woorden komt. Maar wat ik vooral bij hem herken, is zijn mentale kracht en humor! Iedereen die hem ontmoet, ziet hem met zijn ogen stralen en met zijn stemcomputer maakt hij nog steeds goede gevatte opmerkingen. Niks mis met dat koppie! Geloof ik net als hem ook in genezing? Ja, ik geloof dat er ooit een medicijn komt dat de ziekte zal verslaan. Maar op de vraag of deze op tijd komt voor mij, durf ik geen antwoord te geven.

Maar laten we niet te ver vooruit kijken, gewoon nu genieten. Zo hebben we op de valreep van de zomer nog genoten van een heerlijk zonnige week aan zee. Lang leve rolstoelvriendelijke huisjes zonder drempels en trapjes. Een traploze duinovergang, het gratis lenen van een driewielstrandrolstoel bij de reddingsbrigade, een speciale blauwe loper (mat) die over het rulle zand wordt uitgerold in Domburg om onze stranddag compleet te maken! Of de terrastafeltjes die speciaal gereserveerd zijn voor gehandicapten in Vlissingen bij Pier7, wat gaaf!

Nu is het tijd voor de herfst en de winter, niet echt mijn favoriete seizoenen, maar dit overleven we ook weer wel. Ik focus me op dingen die ik wel leuk vind, zoals evenementen organiseren. Daarover volgende maand meer.