ALS mijn kapster vraagt of ze hem eruit mag trekken, kijk ik haar vragend aan. Dan valt het kwartje: ze bedoelt een grijze haar! Eerst schrik ik en roep gelijk: trek eruit! Maar later besef ik me dat ik trots ben op deze verandering. Ik wil grijs worden, heel grijs, net zo grijs als mijn moeder. Ook over mijn rimpels kan ik me niet druk maken, kom maar op met die (lach)rimpels. Maar hoe langzaam mijn ziekte ook gaat, ik zal nooit oma worden en mijn kleinkinderen ontmoeten.

Wel hoop ik dat ik een heleboel andere mijlpalen van mijn zoontje mag meemaken, maar niks is zeker. Dat is het eigenlijk voor niemand… Daarom ben ik begonnen met het maken van een herinneringskist zoals ik ooit zag in de film ‘Komt een vrouw bij de dokter’. Om het een beetje draaglijk te maken, beeld ik me in dat ik zelf de verjaardagskaarten en cadeautjes geef. Onder het motto van ‘je kunt het maar alvast in huis hebben’.

Verder gaan in deze herinneringskist fotoalbums, kleertjes en informatie van mijn zoontje als baby, filmmateriaal van mijn bungeejump en ook een door mij bedacht boekje over een stoere lama die heel de wereld over reist. Dit boekje heb ik ook ingesproken zodat ik het altijd kan blijven voorlezen.

En zo verzamelen we al gaandeweg nog meer materiaal. Eigenlijk zou ik iedereen adviseren een herinneringskist te maken. Of in ieder geval je fotoalbums te maken, want wie zegt dat je computer het over 20 jaar nog doet?